Augrabies Falls NP

Het eten gisterenavond bij de lodge was prima. Allebei een garnalencocktail vooraf en een pangasiusfilet als hoofdgerecht. Over de vis hadden ze minimaal een kwart pond gesmolten kaas gedrapeerd, maar dat was goed te verwijderen. Inclusief 2 witte wijn (lekker) en een blikje fris voor Sandra die nog een beetje last had van hoofdpijn, moesten we omgerekend € 22,- afrekenen. Tien procent fooi doet hier niet zo heel erg pijn. Terug op onze kamer sloeg de vermoeidheid van het reizen toe. Met behulp van de TV hebben we het nog tot een uur of 10 kunnen rekken.

Na eindelijk weer eens een normale nachtrust zaten we vanochtend om 8.30 uur aan het ontbijt. Vers fruit en gebakken eieren op toast gingen er prima in. Op naar de Augrabies Falls. We dachten allebei dat het iets links van ons guesthouse moest liggen, maar daar zaten we al gauw op een weg richting een eindeloze, dorre vlakte. Dus draaiden we om en reden we een stuk de andere kant op, voorbij ons guesthouse en de lodge. Na een paar kilometer dacht ik: “dit gaat hem ook niet worden”. Inmiddels hadden we eindelijk de Tomtom aan de praat die aangaf dat de ingang van het park recht tegenover ons guesthouse lag. Afijn, beter (2x) ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

Aangekomen bij de receptie van het park kregen we, na betaling van de entree (daar kun je hier heel behoorlijk met zijn tweeën van eten), een plattegrond met de belangrijkste uitzichtspunten. Met een klein autootje als dat van ons, konden we echter maximaal 1/10 het park in rijden, de rest vereiste toch echt een 4-WD. Maar niet getreurd, de waterval lag vlak bij de receptie en er was een prachtig wandelpad met diverse uitzichtspunten aangelegd. Daarna konden we nog een kilometer of 10 het park inrijden naar Maanrots en Oranjekom, naast de waterval de mooiste attracties van het park. De ‘beklimming’ van de Maanrots deed ons denken aan onze wandeling naar de Delicate Arch over een kale, ietwat bolle, stenen heuvel. Ook de temperatuur was vergelijkbaar (het is ook vandaag weer ronduit heet). Helaas werden we hier niet echt beloond met een fantastisch uitzicht, het gaat kennelijk alleen om de rots zelf. Oranjekom bood wél een prachtig uitzicht over een kloof waardoor de Oranjerivier stroomt.

Inmiddels liep het tegen enen, en een lunch bij het restaurant van het park waar we vanavond ook eten, zou ons sowieso meer aangetrokken hebben dan een vervolg over steeds ruller wordende zandwegen. Wij hebben de letterlijk ‘gestrande’ auto’s op Fraser Island nog vers in het geheugen liggen (en wij missen waarschijnlijk het ralleybloed). Op de terugweg naar de receptie zagen we een groep bavianen in de struiken langs de weg zitten; het eerste wildlife van deze vakantie. Na de lunch wilden we aanvankelijk nog naar de Waterwheels, maar aangezien dat een kilometer of vijftig is in de richting van waar we morgen toch naartoe moeten, besloten we dat uit te stellen tot morgenochtend. Ook de temperatuur zal dan prettiger zijn. En, het zwembad bij het guesthouse trok ook wel een beetje.